Omdat je als antropoloog veel op je zelf bent aangewezen en je van te voren eigenlijk niet weet wat dedag je zal brengen, behalve die ene afspraak die je misschien hebt staan, kun je het gevoel krijgen dat je maar wat aan het aanklooien bent of dat je op de een of andere manier meer zou moeten doen.

Gister bijvoorbeeld werd ik wakker om negen uur, ik heb rustig aan ontbeten op mijn balkonnetje in de zon. Op mijn gemak boodschappen gedaan, mijn uitgroei bijgewerkt (= haren verfen), The Hills gekeken tijdens mijn lunch, stokbrood met Nutella, als verandering op quesadillas met guacamole con chile Poblano. Daarna heb ik de bus genomen naar de stad en ben ik naar de markt gegaan, om het horloge dat ik de vorige dag had gekocht te ruilen (batterij was op).

Ikbeslooteen andere weg terug te nemen richting het centrum en stuitte op een tres pesos winkel. Alles in deze winkel kost 3 pesos, en ik denk dat dat hooguit een eurocent is. Vervolgens kwam ik nog 6 leuke winkels tegen en een tas, armbanden, schoenen en makeupjes rijker, bedacht ik me dat ik toch echt 'iets' moest gaan doen voor mijn onderzoek. Ik heb me deze week vaker afgevraagd: Doe ik wel genoeg? Gelukkig kwam Yvon (mijn onderzoeksbegeleider met het volgende:

Ik begrijp dat je soms 'last' hebt van het veldwerkersdilemma: doe ik wel genoeg... maar weet dat je ongemerkt meer doet dan je denkt, als je alles maar goed registreert (fijn beroep hebben antropologen eigenlijk, werken zonder dat je het doorhebt....)

En ik was aan het werk zonder dat ik het doorhad, want door mijn koopziekte besloot ik terug te gaan naar een restaurant/winkeltje waar lesbische vrouwen samenkomen. Uit solidariteit ( en koopziekte) heb ik daar een regenboogriem gekocht en begon een praatje met de verkoopster. Ik vertelde haar over mijn onderzoek en ze bleek de directrice te zijn van de stichting FELGA ( Federacion Lesbico Gay de Mexico) en was zeer enthousiast over mijn onderzoek. Zo enthousiast dat ik een uitnodiging heb gekregen om zaterdagmiddag te komen eten ter ere van haar verjaardag in een gezelschap van medewerkers van andere organisaties.

Het mengen in je onderzoekpopulaite is dus toch wel moeilijker dan ik dacht. Als ik twee vrouwen hand in hand over straat zie lopen, of een jongen die overduidelijk homo is, stap ik er niet op af...gelukkig heb ik vorig weekend tijdens het uitgaan een hele aardige enthousiaste jongen ontmoet die me dit weekend mee op sleeptouw neemt. Tja, uitgaan geeft me het gevoel dat ik tenminste iets doe voor mijn onderzoek, haha!

Volgens de mensendie ik heb gesproken bevind ik me trouwens niet in de gayest city van Mexico. En ook mij valtde hoeveelheid advertenties op, op internet en in clubs voor vakanties naar Puerto Vallarta! Dus om mezelf het gevoel te geven dat ik wat doe voor mijn onderzoek ga ik op de uitnodiging van Becky invoor een paar daagjes strand te Puerto Vallarta tijdens Semana Santa!

Inmiddels is het alweer 13:00, ik ga mijn was naar de wasserettebrengen en maar eensmijn observaties en registraties verwerken in een verslag!

Hastalaproxima!

Besitos!